Prawdziwa historia Adama Mandziary. Wojtkowiak: DJ z Polski miksuje w trzech językach. Historie Borjana i Kopczyńskiego

Piątkowa prasa jest znakomita, nie możecie jej pominąć. Wybraliśmy 12 materiałów z trzech źródeł.

"PRZEGLĄD SPORTOWY"

"Szef wszystkich szefów. Prawdziwa historia Adama Mandziary"

(...) Kiedy Mandziara zrozumiał, że trudno mu będzie pójść drogą ojca, postanowił zaistnieć w piłce w inny sposób. Pomógł mu Wolfgang Vöge, jeden z najbardziej znaczących menedżerów w Niemczech. Uczeń mógł podglądać mistrza. W latach 90. Mandziara ze wsparciem potężnego protektora pojawił się na polskim rynku, a do pomocy zaprosił Iwana.

– Pracowałem dla nich przez kilka lat. Działali, jak na tamte czasy, w nowatorski sposób, bo zgłaszali się do naszych klubów i gwarantowali sobie pośrednictwo przy transferach. Ja obserwowałem dla nich piłkarzy, wskazywałem, kto może wyjechać na Zachód. Na liście byli Tomasz Kłos, Adam Ledwoń czy Tomasz Kos. Wszyscy prędzej czy później zagrali w Bundeslidze – opowiada Iwan.

Mandziara reprezentował interesy Jacka Krzynówka, Kamila Kosowskiego czy Radosława Kałużnego. Od dawna chodziło mu jednak po głowie przejęcie klubu w Polsce. Dziś jest to Lechia z niemieckim milionerem Franzem-Josefem Wernze jako głównym inwestorem, ale równie dobrze mógł być w Łodzi czy Ostrowcu Świętokrzyskim.

W 2007 roku prasa informowała o nieudanej próbie zakupu Łódzkiego KS oraz o rozmowach współpracującego z nim biznesmena Tadeusza Dąbrowskiego (wcześniejszego sponsora RKS Radomsko; odkrywcę talentu Krzynówka) w sprawie przejęcia drugoligowej wówczas Lechii. Mandziara z Dąbrowskim znali się już wcześniej. Rzutki agent pomagał mu zbudować w Radomsku zespół, do którego ściągano piłkarzy znanych, choć z różnych względów znajdujących się już poza głównym nurtem, jak Adam Matysek (były bramkarz Bayeru), Sławomir Wojciechowski (były gracz szwajcarskiego Aarau i Bayernu) czy Igor Sypniewski (wcześniej piłkarz Panathinaikosu). 

W lutym 2008 roku Mandziarze i współtowarzyszom udało się dopiąć swego. Od Zbigniewa Grombki odkupiono udziały w KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. Za inwestycją, podobnie jak sześć lat później w Gdańsku też stał Niemiec, tyle, że nie Wernze, a Vöge. Dąbrowski również udzielał się przy transakcji w Ostrowcu. Prezesem klubu został Zdzisław Kapka, który tłumaczył rolę Mandziary i Dąbrowskiego. – Obaj współpracują z Vöge. Pan Dąbrowski będzie jednocześnie sponsorem KSZO. Pod względem sportowym w bieżącym sezonie chcemy na tyle wzmocnić zespół, by awansował do nowej II ligi, a w perspektywie najbliższych lat do ekstraklasy – snuł plany Kapka. I na planach się skończyło. Po pół roku niemiecko-szwajcarska firma „Vöge” wycofała się ze sponsorowania, miesiąc później nie było w klubie też Kapki, który podał się do dymisji.

Więcej TUTAJ

***

"Chwila z Grzegorzem Wojtkowiakiem: DJ z Polski miksuje w trzech językach"

(...) - Sześć lat grał pan w Lechu, 23 razy wystąpił w kadrze, Lechia też na brak fanów nie może narzekać, a jednak poza pomeczowymi rozmowami niewiele jest informacji na pana temat w internecie.
Grzegorz Wojtkowiak: - Nie afiszuję się w mediach. Nie jestem taki.

- Jaki?
Grzegorz Wojtkowiak: - Nie mam potrzeby opowiadać o życiu prywatnym. Zresztą moje życie to piłka i dzieciaki. Odprowadzam je do przedszkola, biegnę na trening. I tak w kółko.

- W domu poza sześcioletnią córką, ma pan bliźniaków...
Grzegorz Wojtkowiak: - Dwóch szatanów. Niedługo skończą cztery lata. Dowiedzieliśmy się, że to ciąża podwójna, kiedy mieszkaliśmy w Niemczech. Siedziałem w szatni, spojrzałem na telefon i zobaczyłem siedem nieodebranych połączeń. Oddzwoniłem, a żona zapłakana, oboje byliśmy w szoku. Dziś mogę mówić, że to fajna sprawa, ale pierwsze dwa lata nie były łatwe. O północy budził się jeden, a kiedy po 40 minutach zasypiał, zaczynał płakać drugi. Wychowanie bliźniaków kosztuje mnóstwo sił, dlatego wróciliśmy. Dziś chłopcy potrafią się razem bawić, ale zależności między nimi są ogromne. Gdy jeden łapie katar, po chwili drugi też jest chory. Wszystko robią razem.

- To pewnie zupełnie inaczej niż pan z bratem, który jest starszy od pana o ponad 9 lat.
Grzegorz Wojtkowiak: - Nigdy nie miał nic wspólnego ze sportem. To złota rączka, specjalista od wszelkich napraw. Ja nie majsterkuję. Brat zaczął pracować w wieku 20 lat, mieliśmy inne towarzystwo, choć czasem zabierał mnie na motor. Czułem się dumny, kiedy udawało mi się podpiąć do jego grupy, ale moje życie szybko ukierunkowało się na piłkę. Dzieciństwo kojarzy mi się z ustawianiem bramek na betonowym boisku i przesiadywaniem tam do wieczora.

- Wtedy wierzył pan, że z piłki można żyć?
Grzegorz Wojtkowiak: - Kiedy dostałem ofertę transferu do rezerw Amiki poczułem, że to poważna sprawa. Pół roku wcześniej byłem w Pogoni, wtedy w Kostrzynie wszyscy kibicowali Portowcom. Po czterech miesiącach gry w Amice zostałem zauważony, pojechałem na obóz z pierwszą drużyną, uwierzyłem, że naprawdę można, że mam szanse zagrać kiedyś w ekstraklasie. Dziś mogę powiedzieć, że najwięcej zawdzięczam ciężkiej pracy. Jestem uparty. Dążę do tego, co postanowię. Również w zwykłej rozmowie. Dyskutuję tak długo, aż racja będzie po mojej stronie.

- Kostrzyn leży na granicy z Niemcami.  Pamięta pan pierwszą wyprawę do sąsiedniego kraju?
Grzegorz Wojtkowiak: - Pojechałem tam z bratem. Okres świąteczny, wsadził mnie do auta i powiedział, że ruszamy po prezent. Dostałem pierwsze skórzane korki. Do kwietnia stały na półce, pachniały nowością. Nie mogłem się doczekać, aż wyjdę w nich na trening. Miałem 13 lat. Nic po nich nie zostało, bo w Celulozie trenowaliśmy na piachu.

- Hasło JUMA było często powtarzane?
Grzegorz Wojtkowiak: - Mnóstwo ludzi jeździło do Niemiec na tzw. jumę, między innymi moi koledzy. Nie za dobrze skończyli. Juma to była zwykła kradzież. Przejście przez most do Niemiec i obrabianie sklepów.

Więcej TUTAJ

***

"Milan Borjan - chłopiec, który roznosił gazety"

Wszyscy kłamią. Podobno. Milan Borjan skłamał na pewno, przynajmniej raz. Kiedy w Belgradzie szedł na pierwszy trening z dziadkiem, ukrywali to przed ojcem, Bosko, byłym bramkarzem Hajduka Split. Udało im się tę tajemnicę przez jakiś czas ukrywać, ale w końcu prawda wyszła na jaw. – Tata nie był zachwycony, ale zaakceptował mój wybór – mówi Borjan junior. – Kiedy jesteś małym chłopcem, idziesz na stadion i widzisz jak gra twój tata, chcesz być jak on – tłumaczy swój wybór bramkarz Korony. – Dlaczego ojciec nie chciał żebym stał na bramce? Nie wiem. Może bał się, że będę lepszy – żartuje.

Rodzina Borjanów miała jednak większe problemy niż treningi bramkarskie Miljana. W 1995 roku wojna zabrała im wszystko. Wystarczył jeden dzień. Starcia na Bałkanach dobiegały końca, kiedy w lipcu wojska dotarły do Knina, rodzinnej miejscowości piłkarza leżącej w Chorwacji, ale zamieszkałej w większości przez Serbów. – To było piekło. Zabraliśmy tylko najbardziej potrzebne rzeczy i uciekliśmy do Belgradu – wspomina.

Przeprowadzka przyniosła tylko chwilową stabilizację. Cztery lata po ucieczce z Chorwacji, na Belgrad spadły bomby wojsk NATO. Rodzice Borjana, po raz drugi w życiu, musieli podjąć decyzję o emigracji. Tym razem uciekali zdecydowanie dalej – do Kanady. Na początku mieszkali w hotelu, znów nie mając nic. – Pracowaliśmy całą rodziną. Najpierw rozwoziliśmy gazety. Codziennie wstawałem o czwartej rano, wsiadałem na rower i ruszałem w trasę – wspomina bramkarz Korony.

Rodzina Borjanów coraz lepiej odnajdywała się w Kanadzie. Rodzice poznawali kolejnych ludzi, dostawali coraz lepszą pracę, by w końcu móc powiedzieć, że znów żyją normalnie. – Przeżyłem tyle, że spokojnie mógłbym obdzielić trzy osoby. Dlatego teraz bardziej doceniam to, co mam – mówi.

Więcej TUTAJ

***

"Michał Kopczyński - od kapitana w III lidze do kapitana w Lidze Europy"

Czekać musiał nauczyć się w trakcie przerywanej kontuzjami kariery, najmniej cierpliwy był na początku życia. Niewiele brakowało, by zapłacił za to najwyższą cenę, ostatecznie jedynym skutkiem jest miejsce urodzenia. Choć jest warszawiakiem, na świat przyszedł w Zamościu. Termin porodu przewidywano na sierpień, więc w czerwcu jego mama pojechała w odwiedziny do krewnych. Nieoczekiwanie narodziny zaczęły się znacznie szybciej – w sobotę 13 czerwca, Michał pierwszy oddech zaczerpnął w poniedziałek 15.

– Jego życie było zagrożone, na szczęście wszystko się ułożyło. Pierwsze dwa miesiące spędził u dziadków pod Zamościem, we wrześniu przyjechał do Warszawy – wspomina tata piłkarza Piotr Kopczyński.

Czekanie opłaciło się Michałowi siedem lat później podczas naboru do Legii. Na pierwszej turze jego ojciec zjawił się, żeby przeprowadzić rekonesans. Chmara dzieciaków, kilka grup, wszystkie w jednym momencie uganiały się za futbolówką. – Powiedziałem Michałowi: „Ustaw się z boku, piłka i tak ciągle wypada z tego gąszczu, sama do ciebie przyleci, a będziesz miał więcej miejsca” – opowiada Piotr. Syn posłuchał rady taty, spokojnie czekał w bocznych sektorach, strzelił kilka goli, po kilku minutach jego imię i nazwisko zapisał Jacek Bednarz, który prowadził jego grupę. 

Pan Piotr ćwiczył z Michałem indywidualnie, tłumaczył podstawowe zachowania na boisku, gdzie powinien się ustawić w określonej sytuacji. Wspólnie analizowali mecze Legii rocznika 1992, które nagrywał Robert Szumski, tata obecnego bramkarza Zagłębia Sosnowiec Jakuba. Doroczne wakacje rodziny Kopczyńskich na Mazurach przekształcały się w mini zgrupowania piłkarskie. Piotr był trenerem, Michał zawodnikiem. 

– Mieliśmy swoje ulubione miejsce. Kawałek łąki, nic więcej. W Warszawie też ćwiczyliśmy, ale najlepsza okazja do tego była podczas urlopów, mieliśmy czas na bardziej zaawansowane treningi techniczne. Pamiętam początki. Żonglerka. Michał wściekał się, bo piłka co chwilę spadała na ziemię. Uspokajałem go, że zacznie wychodzić i tak się stało. Czułem satysfakcję, kiedy wracał do domu po zajęciach w klubie i mówił: „Tata, dzisiaj robiliśmy to, co ćwiczyliśmy wspólnie” – wyjaśnia Piotr.

Więcej TUTAJ

***

"Ojciech i dwóch synów. Piłkarska rodzina Biedrzyckich rządzi Stomilem"

Jest ich trzech. Wiktor to jedno z objawień jesieni w I lidze, Igor walczy o swoją pozycję, a Andrzej kieruje zespołem i świeci przykładem dla młodych piłkarzy. Poznajcie rodzinę Biedrzyckich, która rządzi olsztyńskim Stomilem.

---